و به همراه همان ابر که بـــاران آورد

مهــــــربانی خــــــدا در زد و مهمان آورد

باز یک نامه ی بی واژه به کنــــــعان آورد

بوی پیراهنی از سوی خراسان آورد


به سر شعر هوای غزلی زیـبــا زد

دختر حضرت موسی به دل دریا زد


چادرش دست نوازش به سر دشت کشید

باز هم دفــتـــــر شـــــــعر من و بــــاران شدید

چه بگویم که بیــــابـــــان به بیــــابان چه کشید

من به وصف سفرش هیچ به ذهنم نرسید


باور این سفر از درک من و ما دور است

شاعرانه غزلی راهی بیت النــور است


آمد این گونه ولی هرچه که آمـــد نرسید

عشق همواره به مقـصــود و به مقصد نرسید

که اویس قرنی هــــــم به مــحــمــــد نرسید

عاقبت حضرت معصومه به مشهد نرسید


آه بانو چه کشــــیدید نفس تازه کنید

خسته از راه رسیدید نفس تازه کنید


دل این شهر گرفته ست شما میدانید

تشنـــه ی آمدن اســت و شمــــــا بــارانید

و کویــــر دل قــــم رحـــل و شمــــــا قرآنید

به دل شعر من افتاده شما می مانید


قم کویر است کویری که تلاطم دارد

چادرت را بتکان قــصــد تیـــمـم دارد


صبح شب میشد و شب نیز سحر هفده روز

چشم او چشمه ای از خـــــون جگر هفــــده روز

بین سجـاده ولی چشـــــــم به در هفـــــــده روز

چشــم در راه برادر شــد اگر هفــــده روز...


...دم به دم چشم ترش روضه مرتب میخواند

شک ندارم که فقط روضـــه ی زینب میخواند


بمان تا پنجره ی باغ ارم وا باشد

و از آن آینـــــــه در آیــنــــه پـــیــــدا باشد

حرمش موجــــــب آرامش دلهــــــــا باشد

حرم او حرم حضرت زهرا باشد


تا که ما روضه ی بسیار بخوانیم در آن

روضه هـــای در و دیــوار بخوانیم در آن


روضه ی گریه ی مادر به سر سجاده

مادرم بر سر سجاده زمیـــــــن افتاده


سید حمید رضا برقعی