سالی حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) به همراهی فرزندش حضرت امام حسن (علیه السلام)در مکه مشرف بود. شبی به طواف خانه کعبه آمدند.
وقتی که پاسی از شب گذشت و جمعیت به خانه ها رفتند. صدای ناله ای شنیده می شد و یک نفری به زبان شعر و غیر شعر مناجات می کرد و زار زار می گریست.
حضرت علی (علیه السلام)به فرزندش فرمود: «برو صاحب این مناجات و ناله را به نزد من بیاور.»
حضرت امام حسن (علیه السلام)به سراغ آن مرد رفت و فرمود: «به خدمت پسر عموی رسول خدا بیا.»
او گفت: «شنیدم و اطاعت می کنم.»
پس فوری آمد و سلام داد و جواب سلام شنید.
حضرت علی (علیه السلام)فرمود: «تو که اینگونه به درگاه خدا رفته ای و مناجات می کنی چه حاجتی داری؟»
او عرض کرد: «یا علی! حقیقت مطلب این است که پدرم مرا نفرین کرده و من اکنون به نفرین او مبتلا شده ام.»
علی (علیه السلام)فرمود: «چه باعث شد که پدرت نفرینت کند؟»
او عرض کرد: «من در ایام جوانی به معصیت و لهو و لعب اشتغال داشتم و از هیچ معصیتی بر کنار نبودم و هر چه پدرم مرا از گناه منع می کرد و نصیحتم می نمود هیچ اثری در من نداشت و من همچنان به معصیت آلوده بودم و او هر چه بیشتر نصیحت می کرد من بیشتر گناه می کردم تا این که روزی من مشغول به لهو و لعب و معصیت بودم پدرم آمد و باز دریچه نصیحت را باز کرد و بنا کرد مرا نصیحت کردن در این حال من عصبانی شدم چوبی برداشتم پدرم را زدم و وی روی زمین افتاد. بعد فوری برخاست و گفت من الان می روم مسجدالحرام و تو را نفرین می کنم. گفتم هر کجا می خواهی برو و هر چه می خواهی بکن.
او به سمت مسجدالحرام رفت و من هم به دنبال سرش رفتم. دیدم دستها را بلند کرد و گفت: خدایا تو از برای پدر حقی مقرر فرموده ای و همه فرزندان مدیون حقوق والدین می باشند، تو انتقام مرا از این فرزندم بگیر زیرا هر چقدر نصیحتش می کنم در او اثری ندارد و او به من بد می گوید.
هنوز نفرین پدرم تمام نشده بود که نصف بدنم فلج شده و خشکیده.
من بعد از مدتی از کرده های خود پشیمان شدم. پس رفتم نزد پدرم و به او التماس کردم که از من بگذرد و به او گفتم: من جاهل بودم و نفهمیدم حالا از کرده خود پشیمانم دعا کن که خداوند متعال مرا شفا دهد.
آنقدر التماس کردم و گریه ها نمودم تا آنکه راضی شد و قبول کرد و گفت: مرا ببر به همان موضعی که نفرین کردم همانجا دعا کنم تا خوب بشوی.
من شتری آوردم و پدرم را سوار کردم و خودم نیز عقب آن شتر می آمدم و مرکب او را می راندم تا اینکه رسیدیم به زمین سنگلاخ و ناخواری، یک دفعه مرغی از لابلای سنگی به هوا پرید و شتر رم کرد.
پدرم از بالای شتر بر زمین افتاد و سرش شکست. وقتی که توجه کردم دیدم پدرم مرده است. همانجا او را دفن کردم و به منزل برگشتم و حالا هم در اینجا هستم.»
حضرت فرمود: «چون پدرت از تو راضی شده بود حالا من دعا می کنم تا خدا شفایت دهد و اگر رضایت پدر نبود من درباره ات دعا نمی کردم.»
آنگاه حضرت علی (علیه السلام)دستها را بعنوان دعا بلند کرد و دعا نمود و سپس دست مبارک بر بدن وی مالید و او شفا یافت.

مجمع النورین 

عبدالله بن عمر می گوید: از پیامبر صلی الله علیه و آله درباره علی بن ابیطالب علیهما السلام پرسیدم حضرت فرمود: چرا گروهی مقام کسی را انکار می کنند که جایگاهش در پیشگاه خداوند همانند منزلت و جایگاه من در پیشگاه خداوند است. 

آگاه باشید که هر کس علی را دوست بدارد مرا دوست داشته است، هرکس مرا دوست بدارد خداوند از او راضی است، هرکس خداوند از او راضی باشد بهشت را به او پاداش دهد، بدانید که هر کس علی را دوست بدارد خداوند نماز و روزه و عبادتش را قبول می کند، دعایش را مستجاب می کند.

بدانید که هر کس علی را دوست بدارد فرشتگان برای او طلب آمرزش می کنند و درهای بهشت برایش گشوده می شود تا از هر دری که خواست بدون حساب وارد بهشت شود، آگاه باشید که هر کس علی را دوست بدارد از دنیا خارج نمی شود تا اینکه از حوض کوثر بیاشامد و تا این که از درخت طوبی بخورد و جایگاهش را در بهشت بنگرد.

بدانید که هر کس علی را دوست بدارد خداوند در بهشت به تعداد رگهای بدن او به او حوریه می دهد و درباره هشتاد نفر از خاندانش شفاعت می کند و در برابر هر تار موئی که در بدن دارد شهری در بهشت از آن او می شود.
بدانید که هر کس علی را دوست بدارد خداوند ملک الموت (عزرائیل) را با رفق و ملایت به سوی او می فرستد و خداوند عزیز و با عظمت ترس و نگرانی از ((نکیر و منکر ( ناکر و نکیر )|منکر و نکیر)) را از او بر طرف می سازد. و قلبش را نورانی کند و رویش را سفید گرداند.

بدانید هر کس علی را دوست بدارد خداوند او را از آتش نجات دهد؛ آگاه باشید که هر کس علی را دوست بدارد خداوند حکمت را در دلش استوار گرداند و سخن درست را بر زبانش جاری سازد و درهای رحمت را برایش بگشاید.

بدانید هر کس علی را دوست داشته باشد در آسمانها بنام اسیر خداوند در زمین خوانده شود، بدانید هر کس علی را دوست داشته باشد فرشته ای از زیر عرش ندایش دهد که ای بندة خدا، عمر را از سر بگیر و از نو شروع کن که خداوند همه گناهانت را بخشید.

بدانید هر کس علی را دوست بدارد روز قیامت در حالتی می آید که سیمایش چون ماه در شب چهارده می درخشد، بدانید هر کس علی را دوست بدارد خداوند تاج کرامت و بزرگواری را بر سر او می نهد بدانید که هر کس علی را دوست بدارد چون برقی جهنده از صراط می گذرد.

بدانید که هر کس علی را دوست بدارد و ولایت او را بپذیرد خداوند برای او بیزاری از آتش و جواز عبور از صراط و امان از عذاب را می نویسد؛ بدانید هر کس علی را دوست بدارد هیچ پرونده دفتری برای محاسبه او گشوده نخواهد شد و هیچ میزانی برای سنجش اعمال او نسب نخواهد شد و به او گفته می شود بدون حساب داخل بهشت شو.

بدانید هر کس آل محمد را دوست بدارد از حساب و میزان و صراط در امان است؛ هر کس آل محمد را دوست بدارد ملائکه با او مصافحه می کنند و پیامبران با او دیدار می کنند و هر حاجتی که از پیشگاه خداوند دارد بر آورده می شود.
بدانید که هر کس بر دوستی آل محمد از دنیا برود من بهشت را برای او به عهده می گیرم، پیامبر خدا این جمله آخر را سه بار تکرار فرمود.

امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند دوستی علی را در قلب هیچ کس تثبیت نمی کند جز آن که اگر لغزشی برای آن شخص پیش آید خداوند او را تثبیت کند و گامش را استوار گرداند.

منبع: 
بحارالانوار، ج 39، ص 277، حدیث55 -------- کتاب الاربعین